Martha

102

rusten tegen haar zacht-lievend hart. Hij was een ernstig man geworden, oud-voelend zijn degelijke leven, lachend haar altijd illusien, niet mêe-wetend wat zij wilde, wat zij behoefde in de lichtende denking van haar droom-bestaan.

Hoe meer ze enkel had gehoord wat hij zeide, hoe meer ze voelde wat ze zoo dikwijls gepeinsd had.

Al zoo dikwijls had ze vèr zien dreigen de geleidelijke wijking van elkaar wijder en wijder, ze had al lang gevoeld dat hun leven daarheen treurde, telkens had ze voelen waarschuwen door haar binnenste dat breeder en breeder de afstand kloofde tusschen hen beide wanneer ze zoo bleven leven tot ’t eind. ’T einde! Zij wist ’t allang ’t eind, allang had ze ’t gezien ruw opvloekend met wrange liefdeloosheid tegen de gemooide têerheid van haar droomen, allang had gevisioend voor haar strak-smartend oog ’t lichteloos verschiet waarin ze haar leven zag, moêslepend tot den dood naast ’t zijne, ver van hem in haar voelen, ver in de onbegrepen raadseling van haar leven. Zij had ’t vooruit gezien allang, ’t bestaan van haar kind, erger dompend dan haar eigen leven, alleen, eenzaam gaande door haar dagen onder de koele vreemding van haar ouders, zonder de warme koestering van hun belangende liefde, zonder de beschermende troost van een mooi-gevoeld t’huis, zonder de helpende innigheid van een wijdende