Gedichten van Jehuda Halevi (Nederlandse vertaling S. Pinkhof)

zijn volk, — de geweldigheid en bet gulle geschenk der
natuur, — de verscheurende raadsels en de gedragen
zekerheid van zijn eigen wezen.

Taal en vertaling. De taal der poëzie van
Jehoeda Halevi is het Hebreeuwsch en zijn omgangstaal
was het Arabisch. Men kan er verwonderd over zijn dat
hij voor zijn hoogste uitingen niet die taal gebruikte,
welke hem het meest vertrouwd was, maar dit was toch
het geval. En er is trouwens wel eenige verklaring voor
te vinden.

Het algemeene beschavingspeil was bij Mooren en Joden
in ZuidsSpanje hoog. Maar daarenboven hadden de Joden
er een zoo intensieve eigen Joodsche cultuur, als sinds dien
tijd misschien nergens meer is voorgekomen. Bijna ieder,
die op den voorgrond trad, was tegelijk Joodsch geleerde.
Men stelle zich dit anders voor dan bijv. de groote Joodsche
geleerdheid, die tijdens de middeleeuwen in de Rijnstreken
werd aangetroffen. Daar, tusschen Keulen en Worms,
werd de Joodsche cultuur voor het grootste gedeelte ges
dragen door de Rabbijnen en Leiders van leerscholen, door
theologen ex officio. Ook in Spanje ontplooiden die hun
werkzaamheid, maar evenzeer geleerd en van Joodschen
geest doordrongen waren de ministers (vóór allen Sas
muel ibn Nagdela, een vriend van Jehoeda Halevi), de aans
zienlijke financiers, reeders, artsen, kunstenaars enz.
Men kende den Talmoed en velen hielden zich sterk met
den Bijbel bezig, kwamen dagelijks aan de bron van znis
ver en gedragen Hebreeuwsch en van groote, eenvoudige
gedachten. Zij versierden, naar de algemeene gewoonte
in de Middeleeuwen, hun gedichten met bijbelcitaten.
Ook Jehoeda Halevi deed dat, hoewel veel minder vaak
dan de anderen. Want het merkwaardige blijft, dat hij
het Hebreeuwsch zóó volkomen in zijn macht had, dat hij
het kon opvoeren tot „een graad hooger dan de tegen«

14