Sita

- 40 -

Omhoog gevoerd door wind van pauwen-tvedels, Rondom zijn rijdier wijd gespreid op staven Met fijn vertakt geveert’ in ’t hemelblauw,

Als lichten stralend om een godenpaar.

O, hem de armen om den hals te sling’ren En te verzwinden als in hemelruimten,

Als zijn kus op haar mond den gloed zou schroeien Van deze ogen! — En zij sloot de wimpers,

't Hoofd achterover en de armen loom,

De boezem zwoegend van haar groot verlangen, Dat kampte met den druk van ’t voorgevoel.

Triest hing in ’t haar toen de jasmijn omlaag En Sita zuchtte nog van schrik in d’uchtend, BenaViwd en angstig door een droef vermoeden. Reeds zonk de Zon en ’t ganse Westen brandde Van gouden glorie en het liefde-rose Doorgloeide’ er wolkenschichte’. In vermieljoen Omvaamde hij als een veelarmig god Zijn lief, heel d’Aarde, die zich wou verliezen In nevels van een nieuwen minne-zwijmel,

Waaruit de toppen van de bergen staken Door rozentint bevloeid als haar gelaat,

Toen in den vlam van oeider liefde blozend.

Maar Sita — doelloos bij dien aanblik — doolde In vrees te sterven, als de gloed van Tsjandra Nog langer ’s nachts haar lichaam zou doorzengen, Dat Rama’s beeld vergeefs omarmde’ in dromen, Welks bloei verschromp’len zou, zoals de Zon De bladeren rimpelt, ’t Werd haar tot een vreugd Zijn soetti *) eens in bloementooi te sieren, ¹

¹

Soetti = begrafenis, waarbij de weduwe met den overleden echtgenoot verbrand word.