Sita

- 25 -

Zijn golven op haar kust te pletter liepen —

In broedend drab, in lauwe poelen leefden.

En op de buik van ’t schip boog het blazoen Des Doods, een schild, bekroond met rouwdof git, Een sabel veld, daarin een mensenschedel,

Door knekels onderkruist, en als tenants Ter zij geraamten van Pterodaktylen,

Met vleermuis-vlerken aan het korte ïyf En krokodillen-koppen, die zich rekten Van het devies met zilveren letters glimmend In d’afschijn van zijn Rijk: Mors Imperator!

En toen het zonk in Gea’s atmosfeer,

Verhief zich uit vuns donker van haar holen,

Uit afgelegen kreken van haar lucht-zee,

Een zwerm vleermuizen, die ontwaakten, toen De Maan haar grauwe vlakten opwaarts dreef En hun schuilplaatsen met haar licht bereikte: Verlaten torens, burchten, kluiz'naars-holen.

Zij daalden spokig, als de Ramphorynchen Met vogelsnavels en met lange staarten,

Die vroeger — toen den Aard-Bol varens dekten En donker naaldgeboomt, nu overlevend Van ’t Steenkool-Tijdperk, en toen sago-planten,

Nog welvend zoals palmen in de tropen Op archipels in hete zeeën bloeiden —

Aan reuzenvingers ’t scherm ter luchtvaart spanden, In golven harsreuk kant’Iend op de vlerken,

Om d’eiland-kringen zwierven naar de kim.

Zij zweefde om ’t vaartuig, dat met zwarte wieken, Op bloemen-waduw drijvend, voorwaarts stormde. Hun meester, roerloos, stond op ’t eenzaam schip,