Sita

Uit een der kraters van de Maan-gebergten,

Een van haar diepten, waarin nooit een straal Van goud des Zon-Bols of van aschgrauw licht Van onze Aard-Ster spichtte door het duister, Rees naar het hemelruim het aether-schip Van Luna’s Koning, dien in Hindostan Men Yama noemt, den Genius des Doods.

Hij koos in holen van dien bol verblijf,

Verborgen in de schors der maan-regionen, Omringd door boze Ziekten, somb’re Kwalen,

En troont er onder zware zuilen-rijen,

Den bodem van den Sinus Medii schragend,

De Midden-Zee dier schijf— gezien van Gea^{1 2})—, Zijn woonplaats in die vreselike Globe.¹)

Een dor, verlaten rijk, waar zwart de hemel,

In ijle dampen soms, haast atmosfeerloos,

Zich over gloeiend-blanke massa’s welft En van de bleke kimmen, grillig kart’lend,

Alom vertakte lijnen zich verbreden

Tot gleuven, groeven, plooien, dikke kammen,

Die hoekig of gekromd omlaag zich strekken

¹

   Gea: de Aarde.

²

   Deze beschrijving is ontleend aan den i n d r u k, dien de Maan op ons maakt, voor zover onze telescopen reiken. In werkelikheid vertonen de maangebergten allerlei steenkleuren.