Deze vijandige wereld

de ik me er soms voor dat ik me dan liet gaan en ze dingen van me te weten kwamen die ik had willen verzwijgen. Maar mijn huiswerk ging ik vanmiddag wel bij tante Roosje maken, want ik moest toch eerst naar vader in de winkel vlak bij.

'Dag tante,' zei ik, en zij antwoordde nors: 'Heb jij de leunstoel vorige keer gebroken?' Wat bedoelde ze? Zouden Karl en Loetje mij de schuld hebben gegeven? Als ik vertelde dat het was gebeurd toen zij hadden geknokt, zou het klikken zijn. Maar het was toch een rotstreek van ze, en ik antwoordde verontwaardigd: 'Nee tante, hoe komt u erbij.' Zij keek me ongelovig en zelfs vijandig aan: 'Mijn Karl jókt niet.'

Met ijzer beslagen schoenen ketsten achter mij op de smalle stoep van de Utrechtsestraat. 'Kun je nog harder lopen,' hijgde een stem. Ik keek om. Verrék, Sjaak. Dat was lang geleden. Hij kwam naast me lopen, en ik dacht: Hij heeft zeker weer geld nodig, als vroeger: een dubbeltje voor de tram, voor een pakje shag, altijd net niet genoeg om het later terug te kunnen vragen.

'Zie je nog wel eens iemand uit het Socialistische Jeugd Verbond?' vroeg hij met zijn vleierige stem. Ik haalde mijn schouders op. Sinds wij samen in de revolutionaire jeugdbeweging waren geweest, was er zóveel gebeurd. 'Jan Molenaar is gearresteerd,' antwoordde ik.

'Echt waar?' vroeg hij en ik was er verbaasd over dat hij het niet wist, want Jan was onze voorzitter geweest, iedereen had er wel van gehoord. 'Hoe weet je dat?' vervolgde hij. En toen ik niet gauw antwoordde, zeurde hij door: 'Doe je nog ergens aan?' Uit zijn vraag sprak een zekere verwachting. Die ouwehoer. Wat ging het hém aan. Hij was er al jaren niet meer bij, sinds hij naar het avondgymnasium was gegaan. Daar sprak je toch niet over, en ik zei schamper: 'Ik heb wel andere sores op het ogenblik.'

61