Deze vijandige wereld

het nog bijtijds geweten. Waarom was hij zo eigenwijs geweest, voor die rotstans, die ze nu toch ook in beslag hadden genomen? Godverdomme, dat ik hem niet kon overtuigen. Hoe zou het komen, dat je als zoon tegenover je vader nooit de goede woorden kan vinden, alsof je ergens bang bent en niet weet waarom, en waarvoor?

Verraad

Ijverig schreef ik het opstel over van mijn neef Karl, bij hem thuis in de Lutmastraat, over een man die door grote golven van het scheepsdek werd geslagen en bezig was te verdrinken. Zo mooi had ik het nooit kunnen bedenken, en ik hoopte dat de Nederlandse leraar niet zou ontdekken dat ik het niet zelf had geschreven.

'Rotzak,' werd er plotseling achter mij geroepen. Loetje rende achter Karl aan, om de tafel heen. Soms bleef hij op een hoek staan om te zien welke kant hij uit moest om Karl beet te pakken. Ze hadden écht een knokkie. Dat kón niet. Zij werden Maurits en mij altijd ten voorbeeld gesteld als wij vochten. Loetje greep in de haren van zijn oudere broer, terwijl hij gilde van woede. Karl greep hem bij zijn arm, draaide die achter zijn rug. Toen béét Loetje. Een smak tegen de houten leunstoel van oom Jochem. De rugleuning zakte door de lat die hem moest steunen.

'Ik zal het wel aan ma vertellen,' huilde Loetje, en Karl snauwde hem toe: 'Als je durft.'

Ik deed mijn schrift in mijn tas en ging gauw weg. Wat had ik ermee te maken.

Ik had een 5 gekregen voor hetzelfde opstel dat Karl een 9 had opgeleverd. Zo iets deed ik niet meer, een 5 kon ik ook zélf halen met het opschrijven van de waarheid, alleen schaam

60