Deze vijandige wereld

niet merkte, nam het er nog gemakkelijker van. De professor zweeg even, nam een slokje water. 'Jij daar vooraan,' riep ik, 'heb je aan één stoel niet genoeg?'

Er klonk gemompel uit de zaal. De jongen zelf glimlachte: 'Ik heb gevochten in Spanje en ben gewond aan mijn schouder. Ik móét zo wel rusten.'

Ik had het gevoel dat ik door de grond zonk. Dat was Hen-nie dus, waar ze me over hadden gesproken. Hij was bijna doodgegaan, na die granaatscherf, ergens in Catalonië bij de poum-militie. De consul was bij hem geweest, in het ziekenhuis in Barcelona. Hij had beloofd, zijn naam niet door te geven aan de Nederlandse regering, omdat aan Hennie anders zijn nationaliteit zou worden ontnomen. Hij had zeker gedacht: die gaat toch dood.

Ik was mijn vrachtje briketten weer kwijt voor die dag, en toen ik met mijn handkar over de keien van de Recht Boomssloot kwam aanratelen, was het werk in de fabriek ook tot rust gekomen. Hennie stond zich af te kledderen aan een fonteintje, dat eens wit was geweest. 'Wacht even,' zei hij, 'ik loop met je mee.'

Wij slenterden naar de Geldersekade en sloegen linksaf, waar de torenspitsen van het Waaggebouw waken over het verleden. 'Weet je dat Rembrandt hier zijn anatomische les heeft geschilderd?' vroeg Hennie. Ik had er, als kind, het levensgrote beeld van Goliath gezien. Vader had een geintje gemaakt: David en Oliegat. Dat Rembrandt er had geschilderd, wist ik niet. Maar Hennie kende elk feitje uit de geschiedenis. Het zou wel waar zijn, want de Jodenbreestraat was hier vlak bij, waar de oude man met het licht had getoverd dat hier nu niet meer te vinden was.

'De hele dag die stofrotzooi in je keel. Vind je het goed dat ik even een kop koffie ga drinken?' vroeg Hennie op de Nieuw-

58