Deze vijandige wereld

En toch stond hij op en liep de kamer uit zonder iets te zeggen.

Uit het geroezemoes aan al die tafeltjes hoorde ik plotseling verstaanbaar: 'Het kan toch niet waar zijn, dat doodsbericht uit Mauthausen. Hij is pas gearresteerd.' Een magere vrouw van misschien vijftig jaar begon te schreeuwen: 'Jullie helpen alleen mekaar. Zo is het altijd geweest. Arme jidden tellen niet mee.' Aan een ander tafeltje werd geantwoord: 'Natuurlijk, als u beslist naar uw moeder in Westerbork wilt, is dat mogelijk. Ik zou het u afraden. Goed, ik hou u niet tegen.'

Mr. K. schoof zijn stoel naar achteren en ging weer zitten: 'Ik heb voor u geïnformeerd. Schoenmakers zijn er werkelijk niet nodig. Maar ik moest vragen of uw vader een stansma-chine heeft.' 'Ja,' schreeuwde ik, nog voor hij verder kon gaan.

'Dat is dan een geluk. Als uw vader de stans in bruikleen wil afstaan aan de pigol, kan hij er komen werken.'

Hijgend bleef ik even voor de winkeldeur staan. Ik had er een kwartier over gedaan, zo vlug was de tram niet eens. Er stond een klant in de winkel, een vrouw van vaders leeftijd, die ons nog kende uit de Jordaan en die altijd bleef plakken om te vertellen wat voor lieverdjes Maurits en ik waren geweest. Ik wou dat ze nu maar opdonderde met haar geklets. 'Nou, jij was me er een,' herhaalde ze. Toen ging ze weg.

'Het is gelukt,' schreeuwde ik bijna, toen de deur nog niet eens dicht was. 'U kan bij de pigol komen. Ze willen alleen de stansmachine hebben.'

'Alléén de stans? Weet je wel waar je over praat?', antwoordde vader.

Even was ik verbouwereerd. Was hij dein niet blij ?

'Wat kan u die machine schelen als u hier kan blijven,' haastte ik mij.

'Ben je niet goed bij je hoofd?'

55