Deze vijandige wereld

Haar hoofd ging van boven naar beneden langs de lijst, toen in omgekeerde volgorde. 'Dat is maar magertjes, vind je zelf niet?'

'Mijn zusje is van de winter gestorven.' Dat had vader bij Beroepskeuze ook gezegd, maar ik moest slikken nu ik het antwoordde, als ze maar niet dacht dat ik loog, en ik kreeg nog een kleur op de koop toe.

'Nou, vooruit maar,' mompelde zij, en toen, tegen mij: 'Jij kan toch wel fietsen, hè?'

Alle mogelijke vragen had ik op de heenweg in gedachten beantwoord. Maar fietsen? Moet dat op kantoor?

'Ik zal het zo gauw mogelijk leren, juffrouw?'

'Daar ben je dan wel laat mee. Ik heb iemand nodig die ook de boodschappen kan doen. Moet ik die misschien zelf voorlopig doen? Het spijt me, jongeman, maar dan kan ik je niet gebruiken.'

'Stommeling,' schreeuwde vader, en zijn gezicht werd steeds roder, 'wanneer krijg jij nog eens je verstand bij elkaar. Meneer kan niet fietsen. En dat vertelt-ie, want meneer kan niet liegen; tegen je vader en moeder zeker ook niet, hè? Alsof je in je eerste sjkorempie¹ gebarsten bent. Daar heb ik anders nooit veel van gemerkt. Wat een gek. Wit een stumper. Een gemeentebetrekking. Die laat-ie zomaar schieten...'

'Hier is je bureau. Ga daar maar zitten,' zei de magere, blonde juffrouw van misschien drieëntwintig jaar op het im- en exportkantoor aan de Prins Hendrikkade, waar ik als jongste bediende was aangenomen. 'Het is nu niet druk, de mail is pas weg,' en ik dacht dat ze meel bedoelde. Verrek, ze had een

43

¹  leugentje