Deze vijandige wereld

Avro-speldje op. 'Deze schrijfmachine is voor jou, probeer er maar wat op te tikken.'

Zij draaide een vel papier in mijn machine, zei toen: 'Doe het zelf eens,' en ging naar haar plaats. Wat moest ik verzinnen? Met één vinger drukte ik een toets omlaag, iets vlugger toen, maar hij bleef in de andere toets hangen, die ik moest los peuteren. Ineens stond er: 'Leve de Vara, weg met de Avro.'

Toen moest ik zo nodig piesen, dat ik mijn benen tegen elkaar kneep. Kon je daar zomaar naar toe gaan? Ik stak aarzelend mijn vinger op, vroeg: 'Juffrouw, mag ik even naar achteren?' Bij mijn terugkomen zat ze te praten met de twee meisjes die er ook werkten. Ze probeerden niet meer te lachen, dat kon je zien, en de jongste, die had gezegd dat ze Stella heette, proestte in haar zakdoek. Zouden ze dat hebben gelezen, van de Vara, wat stom van mij.

'Zeg, Sal,' zei de oudste juffrouw, 'zo heet je toch, niet?' en zij probeerde weer ernstig te kijken. 'Je moet naar de Kamer van Koophandel in het beursgebouw, om er deze papieren naar toe te brengen.'

Ik Mep al in de gang, toen Stella met haar hoofd door het raampje naar me riep: 'We hebben een fiets, hoor, je mag de fiets wel nemen.'

Gebukt lopend, het stuur aan een hand, rende ik onder het grote raam door van de beletage, waar de baas zelf zat. Pas in de brede, geasfalteerde Uilenburgerstraat, waar het op zondag krioelde van de mensen vanwege de Jodenhoek maar die er nu verlaten bij lag, stapte ik op de fiets, een freewhee-ler met handremmen. Ik viel naar een kant. Autopettend ging het wel, tot ik het fietsen opnieuw probeerde en, steeds vlugger trappend, door mijn eigen beenkracht werd voortgeduwd terwijl ik slingerde als een dronken man.

In het beursgebouw weerkaatsten de stemmen. Zouden dat

44