Deze vijandige wereld

toen: 'Wat moeten de mensen in de tram wel van jullie denken?'

'Eind Overtoom,' riep de conducteur. We moesten eruit, voor het Boertje, in het Vondelpark. Op de tafeltjes buiten glazen met limonade en zoemende wespen.

'Ik ga een fort maken,' zei ik tegen moeder. Net als vader wanneer we zuurkool aten. Dan draaide hij mijn bord rond en sloeg met de achterkant van zijn vork tegen de zuurkool totdat er een puntige berg was ontstaan. Hij maakte er van boven een gat in, diepte het uit, stak dan zijn vork in de onderkant voor een ander gat, en als je in het bovenste jus goot, liep het er beneden weer uit in een kring rondom het fort. Dat was de fortgracht, vertelde vader.

Verwoed smeten wij het zand tot een heuvel, en sloegen er met onze schepjes op. Met mijn vingers prikte ik er schietgaten in, wierp met volle handen een wal om de vesting. Nu nog een vlag. Vlak bij me lag moeders hoed. Als ik de hoede-pen eruit trok, zou ze het niet zien, maar toen ik de lange naald al beet had, draaide zij zich plotseling naar mij toe. 'Wat doe je daar?' vroeg ze. De pen was in haar voorhoofd blijven steken, zwabberde zachtjes heen en weer, en tóch zag ze het niet, maar tante Mirjam schreeuwde: 'Kijk toch, je hoede-pen,' en trok hem voorzichtig uit haar voorhoofd. Moeder begon te huilen, hees en opgewonden. 'Stout kind,' zei ze, en haar stem sloeg over: 'Zie je dan niet wat je hebt gedaan? Wat doe je me toch altijd een verdriet.' Weer begon ze te huilen, de handen tegen haar wangen terwijl ze haar hoofd heen en weer schudde. Toen moest ik lachen, zonder dat ik het wilde. 'Afschuwelijke jongen. Ik weet niet meer wat ik met jou moet beginnen. Het zal je er later nog eens naar vergaan. Dan is het te laat. Dan zal je er spijt van hebben.' Zij bukte zich om haar hoed te pakken: 'Kom, we gaan naar huis, ik zal het aan je vader vertellen.'

34