Deze vijandige wereld

'Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Je mag niet op straat spelen. Je jaagt me de zenuwen op het lijf,' hield moeder vol, ook toen ik bleef zeuren. Ik stompte tegen de kamerdeur en schreeuwde: 'Ik ga toch.' 'Je blijft binnen. Straks komt tante Mirjam. Dan gaan we naar de speeltuin.'

Tante Mirjam, het was niet eens een echte tante, want ze was nog geen groot mens. Vader had zelf verteld, dat ze op zijn schoot had gezeten en gezegd: 'Poppetje in je oog, poppetje spugen?' en ze had zo een klodder in zijn oog gegeven. Ze had van die gekke dikke brilleglazen, net als opa. En ze zong altijd ■vals.

Ze liep gearmd met Saartje voor ons uit. Maurits en ik moesten moeder een hand geven, maar Maupie ging voor haar voeten staan en wou worden gedragen. 'Kan je echt niet meer lopen, liefje?' vroeg moeder, en tilde hem op haar arm. 'Klein kindje, moet bij zijn moesie,' schamperde ik. 'Je smoort me, liefje,' zei ze, en maakte Maurits' armpje om haar hals iets losser. Toen peuterde hij aan haar hoedepen, die haar hoed aan haar opgestoken haardot bevestigde. Ze duwde zijn hand weg. 'Niet doen, schatje.' Gek mens. Tegen mij zei ze ook niet 'schatje.' Een kleine poeper was hij. Ik wóu niets eens gedragen worden. 'Schatje, gatje,' riep ik, en rende vooruit naar Mirjam en Saartje, die mij tussen zich meezeulden. Hopsekee, hopsekee, met sprongen werd ik vooruitgeslingerd.

In de tram nam moeder Maurits weer op haar schoot. 'Hij is nog geen vier,' zei ze tegen de conducteur. Dag üegbeest. Als ik jokte beweerde ze altijd: 'Ik kan het op je voorhoofd lezen.' Toen vroeg ze: 'Hebt u een boekje voor ze?' De conducteur keek in zijn leren tas, pakte een blokje, waarvan de tramkaartjes waren afgescheurd. 'Ik heb er maar een,' zei hij. 'Voor jou zeker, hè?' en de man keek mij aan. 'Jij bent al een grote jongen, word jij later ook trambestuurder?'

Maurits begon te gillen, en toen ik het boekje achter mijn rug hield, drong moeder aan: 'Geef het hem nou maar.' En

53