Deze vijandige wereld

Er kwam een oppasser aan op een fiets. Ik ging tussen de mensen staan bij de olifanten, tot hij was verdwenen. Daarginds was een laag hek, en toen ik eroverheen klom stond ik in een lange, stenen gang. Een binnenplaats lag er verlaten bij, maar in het huis ertegenover hield een oppasser een jutezak open, een lange jongen gooide er hooi in. Gebukt rende ik onder het raam door. Rechts van het huis was weer een hek, te hoog om erover te klimmen, en angstig trok ik aan de klink. Piepend, de onderkant langs stenen schurend, ging het open. Gauw naar buiten. Niet omkijken. Niet hollen. Op de Doklaan waren misschien andere mannen, die me dan zouden grijpen. Als ze me nu aanhouden, zeg ik gewoon dat ik verdwaald ben. Als je fluit hebben ze helemaal geen erg in je, en ik siste een deuntje tussen mijn tanden. Vlugger lopen, je bent zó bij de loodsen. Daar bleef ik even staan. Toen, met een schok: 'Als Maurits maar op me heeft gewacht. Zó lang ben ik echt niet weg geweest.'

Waarom speelde hij nu niet op de stoep? Misschien had hij me zien aankomen en zich verstopt. Ergens stond een deur open. 'Maurits,' riep ik in de donkere, holle gang, maar niet te hard, anders hoorde moeder het. 'Heb jij mijn broertje gezien?' vroeg ik aan een meisje. Ik keek aan de overkant in een loods, hoorde mijn stem weergalmen. Nee, zo hoog kon hij niet klimmen. Ik liep door tot aan de brug van de Achtergracht. Als hij er maar niet overheen was gegaan, dan ver-dwaalt-ie. Misschien had een buurvrouw hem meegenomen, om boodschappen te doen.

In de verte klapte een vrouw in haar handen. Moeder stond op het balkon, né&st haar Maurits. Hij lebberde aan een ijsje, en door mijn angst heen bonsde mijn hart van woede: hij heeft een ijsie gekregen, ik niet.

32