Deze vijandige wereld

schommelden de krijsende, bonte vogels in hun halve hoepels. Mensen duwden kesausjes in hun kromme snavels, lieten ze soms uit angst vallen. Wij raapten ze op, zodra ze waren doorgelopen, graaiden ze voor eikaars handen weg en pelden ze voor ons zelf. Die dieren kregen toch wel.

Wij slenterden door naar de apen met hun gekleurde konten. Eén ervan draaide een spiegeltje om, maar begon er toen hij aan de achterkant niets zag, met zijn gele tanden op te bijten. 'Kijk die eens,' schreeuwde Chris. Elkaar aanstotend keken we naar de lange punt, die een aapje met driftige handbewegingen tussen zijn benen te voorschijn had getoverd.

'Maken jullie niet zo'n herrie,' zei een oppasser, die plotseling achter ons bleek te staan. 'Als jullie niet rustiger zijn, stuur ik jullie de tuin uit.'

'O ja, mijn vader is lid, dat durft u tóch niet,' antwoordde een van de grootste jongens.

Nijdig greep de man hem bij de schouder. 'Wie durft dat niet, snotneus? Ik weet nog iets beters: ik zal jullie namen eens opschrijven. Dein krijgen ze thuis een mooi briefje. Eens zien of je dan ook zoveel praatjes tegenover je vader hebt.' Zich betastend, haalde hij een notitieboekje uit zijn blauwe kiel te voorschijn.

De schrik bleef in mijn keel steken. Als hij mijn naam opschreef, wisten ze meteen dat we geen lid waren. Dan kreeg vader straf. Dan wist hij ook dat ik stiekem naar Artis was gegaan. Dat ik Maurits niet mee had genomen. Voorzichtig deed ik een stap achteruit. De man had mij nog niet opgemerkt, en anders dacht hij misschien dat ik er niet bij hoorde.

'Hee, jij daar!' hoorde ik hem roepen. Toen rende ik weg naar de uitgang van de apenzaal, struikelde bijna de trap af en holde het grindpad op. Even bleef ik staan. Waar moest ik naar toe? Niet naar de uitgang. Daar waren ze misschien gewaarschuwd. Of ze zouden vragen: 'Wie ben jij? Waar is je kaartje?'

31