Deze vijandige wereld

om je ergens van te doordringen of je iets te vertellen van de grote mensen, woordjes die je thuis niet mocht uitspreken, kelérelijer bij voorbeeld, en ik zei tegen Maurits: 'Weet je wat een klerenlaai is? Dat is een laai waar je de kleren in stopt.' Ik keek met een schuin oog naar Saartje of ze het zou snappen, of naar moeder, die het niet hoorde. 'Jullie zijn joden, hè?' vroeg Chris ook wel eens. Dat was een scheldwoord, net als kelérelijer, en ik antwoordde: 'Je bent zelf een jood.'

Het was woensdagmiddag, en er was gelukkig geen school. 'Wie gaat er mee naar Artis?' vroeg een oudere jongen. 'Hè bah,' antwoordde Chris tot mijn verbazing, maar de meeste stemmen golden. 'Ik ben geen lid,' zei ik alleen, en bleef staan. 'Je kan gerust met ons mee naar binnen lopen. Dat zien ze toch niet,' drong Chris aan. 'Hij ook?' en ik wees op Maurits, die bij me stond. 'Zo'n klein kind nemen we niet mee.' Dat was de schuld van moeder. Altijd moest ik met hém spelen. Hem hier alleen laten staan, dat kon óók niet.

'Kom nou,' opnieuw drong Chris aan. 'Hij zal heus niet weglopen in die tijd. Voor dat halfuurtje!' Misschien kon ik alleen eerder teruggaan, na een kwartiertje. Dat was toch zo erg niet. Maar Maurits drukte zijn hand steviger in de mijne en zeurde: 'Ik wil ook.' Mijn vriendjes slenterden de straat al uit. Ik rukte me los. 'Als je op me wacht, krijg je een ijsie van me,' bezwoer ik Maupie, en rende de jongens achterna. Op de hoek keek ik nog even of hij was blijven staan. Gelukkig, hij huilde alleen maar.

'Nee, niet door het draaihekje,' waarschuwde Chris. Er was een eigen, vrije ingang voor leden. Als ze me aanhielden zou ik zeggen, dat we hier pas woonden en dat mijn vader ook lid wilde worden. Maar niemand lette op ons, en plotseling dacht ik: 'Ze kennen niet alle kinderen van leden. Dan kan iedereen eigenlijk zo doorlopen.'

Ik rende mee, de papegaaienlaan in. Aan weerszijden

30