Deze vijandige wereld

tere, holle ruimten turen waar soms mannen Hepen. Je kon naar binnen schreeuwen en je eigen stem horen weerkaatsen. Een hek gaf aan waar de straat niet meer bewoond was. Het stond altijd open. Niemand joeg je weg als je doorliep, als je maar niet verder ging dan het eind van de stenen gebouwen. Daar kwamen de treinen aan met hun stukgoederen. Je kon er zomaar op de rails lopen, tussen twee treinen door. Je keek met ontzag naar de grote wielen. Als je op de rails ging liggen kon de trein over je heen rijden zonder dat je werd geraakt. Maar wie zou dat durven... Je mocht er trouwens niet komen.

En aan de andere kant, waar je ook keek, lag Artis, onverschillig voor wat er buiten zijn grondgebied gebeurde. Een lappendeken van muren, hekken, schuttingen vormde de grens. Soms kon je naar binnen kijken en zag je mensen lopen op een grindweg, een gekortwiekte vogel in een kooi, vaak hoorde je een wild dier brullen. Een hekje stond open, leidde regelrecht naar de woning van een opzichter. Als je maar groter was, dan kc:i ja over de groene houten schutting klimmen en in de bomen springen die je tegen de oppassers zouden beschermen.

Waren we maar lid van Artis, net als de andere kinderen. Tenminste: hun vader. Dan mochten zij ook voor niets naar binnen. Maar vader was weg: naar Duitsland, om er geld te verdienen.

Buiten was Chris met zich zelf aan het knikkeren en probeerde een stuiter te raken, die hij steeds verlegde. Chris zat bij mij in de klas op de nieuwe school, verderop in de Doklaan, en was zeven jaar, maar kleiner dan ik, al was hij een halfjaar ouder. Zijn grijze ogen stonden iets te dicht bij elkaar, hoewel hij niet scheel was, en hij was met zijn lichtblonde kop overal tegelijk. Hij sprong van het ene been op het andere als hij voor je stond

29