Deze vijandige wereld

die wilde pakken, hield de jongen hem schuin voor zijn gulp.

'Vriendjes knokken niet,' zei Loetje gauw. 'Tikkie, jij bent hem.' Hij draaide zich haastig om en wilde wegrennen, stootte toen met zijn elleboog tegen mijn neus. Tranen sprongen in mijn ogen, maar ik voelde het tegelijkertijd warm worden langs mijn kin en in mijn hals. Dat was altijd zo. Bij het minste geringste had ik een bloedneusie, als het maar even raak was. Verschrikt stonden de jongens om mij heen, behalve Maurits, die mijn hand bleef vasthouden. 'Ga jij eens opzij,' zei een vrouw die was blijven staan tegen hem, en toen tegen mij: 'Doe je hoofd eens achterover.' Het bloed liep langs mijn hals in mijn bloes. 'Misschien helpt een sleutel,' riep Karl. Een stukje ijzer, van de straat opgepakt, werd in mijn nek gelegd.

Met het hoofd achterover werd ik naar de huisdeur geloodst. 'Ma...' zei Karl, maar ik werd al meegetrokken naar de keuken. Ze zette de kraan wijd open en duwde mijn hoofd eronder, zodat de koude straal langs mijn rug liep en mijn kleren doorweekte. Ik huiverde, wou me losrukken, maar tante suste: 'Je hoeft niet bang te zijn, het is water dat je voelt, geen bloed.'

'Ma, heb je...' vroeg mijn nichtje Lenie aan tafel. Ze was net zo oud als Saartje, maar ze zei 'jij' tegen oom en tante, dat deden ze allemaal, alleen wij moesten 'u' zeggen, zoals thuis.

'Je moet dooreten en niet zitten dromen, sjloume,' maande oom Jochem. Bedoelde hij mij? Of Maurits? Sjloume? Is dat slome? Slome duikelaar? Zou hij me een slome vinden?

'Ja, jij, Salie,' zei tante. Zou ze gemerkt hebben, dat ik die kleverige ballen niet lekker vond? Kleizen, zeiden ze ertegen, matzekleizen. Waarom deden ze die in de soep ? Net snot.

'Linzensoep is toch lekker,' drong oom Jochem aan.

Ik staarde in de donkerbruine soepmassa voor mij. Wat ik ook zou antwoorden, het deugde toch niet. Zij waren daar

26