Deze vijandige wereld

Uitbesteed

'Poepen? Moet je poepen? Dat woord kennen wij hier niet. Je moet zeggen: een grote boodschap, of gewoon: een grote. En piesen zeggen wij ook niet,' vervolgde tante Roosje tot mijn verbazing, want ik dacht juist dat piesen netjes was en alleen pissen of zeiken niet mocht. 'Fatsoenlijke mensen hebben het over "een kleine boodschap" of "een kleintje". En als je geweest bent, moet je de wc. doortrekken.' Daar had vader het over gehad toen hij over die nieuwe woningen sprak: je trekt aan een touw en je bolus spoelt weg, en dan blijft er een beetje water in de pot om je handen te wassen.' Maar dat was een geintje geweest, want de grote mensen hadden erom gelachen.

Ineens was tante weer vriendelijk, en dat was juist zo moeilijk bij haar, je wist nooit of het goed was wat je deed, en soms was ze hatelijk als je gewoon wat vroeg, een andere keer was ze Hef als je het niet verwachtte. 'Ga maar met Maurits op straat spelen. Karl en Loetje zijn ook buiten.'

'Zijn dat nou jullie neefies?' vroeg een magere jongen met een kniebroek aan, en met een jasje in plaats van een bloes zoals ik die aan had. Hij was ongeveer zo oud als Karl, negen jaar misschien. Het groepje jongens nam ons op, en ik kreeg een kleur en stamelde: 'Tante Roosje heeft gezegd dat we met jullie mee mochten doen.'

'Tante Roosje, ha tante Roosje,' riep een van de jongens plotseling, en begon te zingen: 'Onder de brug bij tante Roosje kun je kakken in een doosje...' maar voor hij verder kon gaan, legde Karl een hand op zijn mond en schreeuwde: 'Ik laat mijn moeder niet beledigen.'

'Het was zo maar een liedje,' beweerde de jongen, 'kan ik er wat aan doen dat je moeder ook zo heet?'

'Zeil je het dan nooit meer zingen?' drong Karl aan met iets smekends in zijn stem. 'Geef je hand erop,' maar toen hij

25