Deze vijandige wereld

van de Wereldbibliotheek, sombere etsen van Vincent, een boer in een oprijlaan met bomen en takken als zwevende telegraafdraden, een voorovergebogen boerin, aan het aard-appelrooien tegen de achtergrond van een molen, werden van de muur gelicht. Moeder deed zelf het keukengoed; Saartje hielp haar; ik moest op Maurits passen en liet hem niet los, maar altijd liepen wij in de weg. Toen nam moeder Maurits mee.

Achter het oliestel in de keuken stond nog een schoteltje met afgebrande lucifers, daarnaast een doosje echte. Er was niemand bij. Ik kon er gerust een aansteken om te zien hoe lang hij brandde. De vlam was op de helft en als ik niet uitkeek, schroeide hij mijn vingertoppen, maar ik smeerde een potsie op het midden van het houtje dat nu knetterde en de vlam tegenhield. Weer stak ik een lucifer aan, die ik bij de afgebrande lucifers hield, en steeds groter werd de vuilgele vlam met zijn fladderende tong. Hoorde ik vader aankomen? 'Jij maakt nog eens brand,' had hij al eerder tegen mij gezegd. Nou, lekker, dan moesten ze ons huis maar niet afpikken, dan hadden die mannen ook niets. Kinderdieven bestonden er net zo goed, daar moest je voor uitkijken, dat zei moeder altijd, van vreemde mensen mag je geen snoepje aannemen. Ook niet van Gonnie op de Bloemgracht, die vlak bij het eierpakhuis woonde? Die gaf altijd een snoepje als ze je mocht helpen met piesen, maar dat mochten we thuis niet vertellen, anders kregen we niets meer. Als het huis afbrandde ging ik misschien dood. Of ik kwam in het ziekenhuis. Dan móésten ze me wel verwennen, en daar kwamen ze altijd bij je op bezoek. Rotmensen. Nu gingen pa en moe met Saartje bij opa en opoe wonen. Alleen ik niet, met Maupie, wij moesten bij tante Roosje. Nou, dan liep ik weg, dat moesten ze wél weten.

24