Deze vijandige wereld

in met gaas voor de ramen: de grote school. Ik jankte lekker niet. Ik was al op het bewaarschooltje geweest, er vlak bij. Moest je daar bang voor zijn? Maurits was nog op het kakschooltje, maar nu werd ik net zo groot als Saartje.

'Ga jij naar boven,' zei vader, maar daar kwamen de mannen ook. Eén had een halsband met een riksdaalder eraan, en schreef van alles op. Toen gingen zij weg, en moeder zei dat pa zich niet ongerust moest maken, maar hij ging schreeuwen dat ze niet wist hoe erg het was, dat ze niet mee moest praten over dingen waar zij geen verstand van had, dat hij er kotsmisselijk van werd. Dan werd het plotseling heel stil, alsof niemand ooit meer durfde spreken. Totdat vader zei: 'Gaan jullie naar beneden.' Je kon wel aan de gang blijven.

Ik speelde met Maupie bootje op de platen leer, die kraakten onder ons gewicht en onder onze sprongen van de ene stapel op de andere. Dat mocht altijd. Leer kon niet stuk gaan. Maar nu joeg vader ons weg, want de vreemde mannen, die tóch geen klanten waren, moesten erbij. Zij namen het leer mee. En vader hield ze niet eens tegen.

Toen kwamen de verhuismannen om de kamer leeg te halen: de roodbruine kast die eruitzag als een brede man met een buikje en die altijd vlamde op zijn wortelnoten huid, behalve die dag, omdat hij niet meer was gewreven en dof was geworden als het haar van een ziek kind. Moeder nam het tinnen, peervormige theepotje, nog van opoe uit Arnhem, en het rode pluchen kleed van tafel, dat aan de kamer juist zijn geheimzinnige gezelligheid gaf.

Een mem draaide een schroef uit het tafelblad om het los te maken van de ronde houten poot. De damstenen, die in een tinnen bakje lagen, ook van opoe uit Arnhem, werden overgegooid in een zakje, en er viel een zwarte schijf op de grond die ze niet meer konden vinden. Twee reprodukties

23