Deze vijandige wereld

Langzaam liep ik de trap op, die tussen alle treden een opening had waar je doorheen kon zien, en dan was het net alsof alles op zijn kop stond. Rotmens, mompelde ik voortdurend in me zelf, het was niet eens mijn schuld. Altijd moest ze Mau-rits voortrekken. Ik ging op bed zitten. Mijn gezicht gloeide terwijl ik voor me uit staarde, het hoofd in de hemden, de ellebogen op mijn knieën steunend, en soms spuugde ik op de grond, lekker, dan moest ze het zelf maar weten. Ik zou het wel aan vader vertellen dat moeder me geduwd had. Bijna was ik gevallen. Dan had ik ook een gat in mijn kop gehad. Misschien was ik wel dood gegaan. D&n zou je haar zien grienen. Wel goed voor haar. Ik moest er zelf om huilen.

Plotseling hoorde ik iemand de trap opkomen. Toen verrees het hoofd van vader boven de bodem van de vliering, zijn bovenlichaam. Met grote stappen kwam hij al op me af. 'Ik zal jou leren,' gromde hij, pakte me beet, trok driftig-on-handig mijn broek van mijn gat en legde me over zijn knie. Zijn volle hand kwam op mijn billen terecht alsof hij er spijkers in wilde slaan, of naalden, het prikte overal tegelijk. 'Jij blijft voortaan wel van je broertje af.' Toen smeet hij me op bed.

Saartje en Maurits sliepen al lang, maar ik lag te woelen, want mijn gat gloeide nog steeds, net als mijn wangen, en mijn ogen schroeiden. 'Als ik groot ben loop ik weg, als ik groot ben loop ik weg, als ik groot ben loop ik weg,' herhaalde ik zonder ophouden, tot ik plotseling schokte, alsof ik me los wilde rukken uit vaders handen.

Beneden sloeg de klok. Heel veel keer. Dan was het al laat. Er viel een plank uit de bedstee.

'Niet doen, Barend,' hoorde ik moeder zeggen. Toen gaf hij haar tikken voor haar gat, net als bij mij. Was zij ook stout geweest? Vond vader dat zij beter op Maurits had moeten

21