Deze vijandige wereld

Hij krabbelde weer op. Er zat modder aan zijn broek. Ik wilde het eraf vegen met mijn mouw, voordat moeder het straks zou zien.

'Hij het een gat in se kop,' zei het meisje alleen, en deed een stap achteruit. Hoe kon dat nou, een gat? Waar je in kon kijken? Ze is gek, dacht ik, maar op hetzelfde ogenblik zag ik, dat het haar op Maurits' achterhoofd donkerder werd, natter, tot in zijn hals, waar een smoezelig-rode vochtplek zich uitspreidde. 'U soontje het een gat in se kanes,' schreeuwde het meisje in de open winkeldeur.

Zenuwachtig kwam moeder naar buiten hollen, keek even naar ons, tilde Maurits op. 'Arm kind,' zei ze. En, tegen mij: 'Deugniet. Jij vermoordt je broertje nog eens. Nooit kan ik jullie een ogenblik alleen laten.' Toen begon ze te huilen.

Gehaast liep ze de straat uit naar de Rozengracht, Maurits nog in haar armen. Ik volgde op een afstand. Ze ging bij de apotheek naar binnen, waar het altijd zo lekker rook terwijl Saartje dan vond dat het stonk. Met voorhoofd en neus tegen het winkelraam gedrukt zag ik een vrouw met een wit schort een schaar pakken. Zij knipte voorzichtig in Maurits' hoofdhaar en moeder hield hem onder zijn kin vast. Met een watje veegde zij de kale plek schoon. Die was helemaal niet zo groot. Het was geen gat, gewoon een schram. Zij smeerde er iets bruins op, deed er een verband over, dat zij met pleisters vastplakte. Ze gaf hem ook iets te drinken, en een dropje.

Moeder droeg Maurits nu niet meer. Hij huppelde naast haar, maar toen ik erbij wilde komen om haar ook een hand te geven, duwde zij me weg. 'Ondeugend kind,' zei ze weer, 'ik zal het straks aan je vader vertellen.' 'Ik heb het echt niet gedaan,' jankte ik. 'Ik wil van jou niets meer weten,' antwoordde ze alleen.

En toen, bij de winkel: 'Jullie blijven binnen tot vader komt. Kom jij maar bij mij zitten spelen,' zei ze tegen Maurits. 'En jij gaat naar boven, naar de vliering.'

20