Deze vijandige wereld

'Pas op,' schreeuwde mijn neefje Bram uit Nijmegen, 'de straat loopt hier omlaag. Laat niet los.' Krampachtiger werd mijn greep, mijn bovenlichaam schokte mee met de duwstang van de vliegende-hollander die steeds vlugger heen en weer bewoog. 'Goed sturen,' hoorde ik nog roepen, en met alle kracht duwde ik het geleng van mijn schoenen tegen de vooras. Een duwtje links en je maakte al een zwenking, een zetje rechts en je ging slingeren. De muur trok mij onweerstaanbaar aan. Vertwijfeld wrong ik mijn hoofd in de andere richting, toen vloog ik met een klap tegen een huis, kantelde en bleef even ademloos liggen. Ik stond op, monsterde me zelf. Alleen mijn knie was geschaafd. Misschien had niemand het gezien. Ik tilde de vliegende-hollander overeind. In de vooras zat een knik. Als je er niet op lette, zag je het niet. Ik ging weer op de peervormige plank zitten, en duwde de stang op. De vooras brak in tweeën.

Wat zou ik tegen oom zeggen? Dat de straat omlaagliep? Daar had Bram mij voor gewaarschuwd. 'Het kwam omdat hij omviel,' hield ik vol. Toen begon oom plotseling te schreeuwen: 'Hou je stomme smoel. Óf jullie zijn aan het knokken, óf jullie breken de boel af. Geen wonder als de familie jullie niet te logeren wil hebben. Hier komen jullie ook niet meer.'

Op de smalle stoep voor de winkel gooide een meisje de steen een vak verder, om er naar toe te hinkelen. De krijtstrepen die de vakken van de hinkelbaan afbakenden, mocht zij niet aanraken. Ik keek ernaar, Maurits aan de hand, in zijn witte pakje, want we zouden uitgaan. Nu wilde hij zich losrukken om de steen te pakken, die het meisje te ver had gegooid en in de goot was terechtgekomen. Ik trok Maurits naar me toe. 'Kan je wel tegen zo'n klein kind,' zei het meisje, en wilde me van de stoep duwen. Toen rukte Maurits zich los, zo plotseling dat hij wankelde, en achterover tegen de stoeprand viel.

19