Deze vijandige wereld

was, naar het achterkamertje-magazijn dat doordrenkt was van de wrange en toch lekkere lucht van gelooid leer en waarvan de muren schuilgingen achter stellingen volgepropt met pakjes tacks, gummihakken, veters en schoenhaakjes, nijptangen en schoenmakershamers. Op de grond een stapel leesten, die je tegen elkaar kon klepperen. In een afzonderlijk vak stond de schoensmeer, in kleine doosjes voor de verkoop aan gewone klanten; in machtige dozen voor schoenmakers, die er enige maanden mee voortkonden. Als je zo'n doos op zijn zijkant met je voet heen en weer rolde, viel soms het deksel eraf.

Even gleed mijn wijsvinger langs het smeuïg-gladde oppervlak. 'Kom eens hier,' zei ik tegen Maurits, en veegde een zwarte streep op zijn voorhoofd. 'Ssst, niet schreeuwen...' Ik kneep zijn lippen met mijn duim en vinger dicht. 'Straks hoort moe het. Dan wordt ze kwaad. Dan vertelt ze het aan pa. Wil jij wel Zwarte Piet zijn? Ja? Als je zoet bent.' Ik aaide smeer langs zijn wangen, zijn neus, de hals nog, maar daar hoorde immers een brede fluwelen kraag te zitten. Om het oliestel in de keuken boven zaten ringen. Alleen de grootste ervan paste, met moeite, en bijna was Maurits gaan huilen omdat zijn oor er eerst niet door wilde, tot de kraag omlaaggleed en op zijn schouders bleef hangen.

Zenuwachtig deed moe de winkeldeur aan de buitenkant op slot en trok Maurits met zich mee de straat uit. Ik rende achter haar aan, wilde haar ook een hand geven, maar zij duwde mij van zich af, en terwijl ik struikelde en met mijn buik plat op straat viel, was ik ze even helemaal kwijt, tot ik weer opkrabbelde en in de verte de Westertoren zag, maar zo waren ze met gegaan. Op de hoek van de Rozengracht sloegen zij rechtsaf. Ik haastte me achter ze aan, tot ik nog slechts van ze werd gescheiden door een groepje kinderen, waarvan er één naar Maurits riep: 'Hij heeft kak an se porem.' Ik greep moe

13