Deze vijandige wereld

ze zachtjes, 'straks maak je Maurits wakker. Kom dan maar weer.'

Haar vingers friemelen in mijn hansop. 'Pst-pst,' sist ze, en drukt mijn piesertje, zo noemt ze hem, tegen de koude rand van de pot totdat er wat druppeltjes naar buiten komen. 'Je bent groot.' Ze tilt me moeizaam uit haar gebukte houding op en sjouwt me mee de trap af, naar de bedstee, die door een gordijn van de huiskamer wordt gescheiden. Vader en moeder hebben hun eigen lucht, die ik dddr pas herken, en die ik opsnuif. De warmte van het holletje tussen de twee grote mensen maakt slaperig, maar ik wacht gespannen tot moeder zachtjes gaat ademen, sputterend, met trillende lippen; en vader met wijd geopende mond zijn adem in- en uitgorgelt.

Met mijn handen trek ik me zelf omlaag, zij mogen het vooral niet merken. Nu ben ik met mijn hoofd onder de zware watten deken, blijf even liggen in het donker, dat mij figuren voor de ogen tovert. Nauwelijks ademend glijd ik verder naar beneden, bijna tot het voeteneind, en rol mij om. Ik tast met één hand naar moeders nachtpon, trek hem geluidloos omhoog, en word bevangen door een vreemde verwarring: ik wil haar gat zien, maar er is volmaakte duisternis. Dan leg ik mijn hand tegen haar naakte onderlichaam en val meteen in slaap, zonder overgang haast, bedwelmd door haar warmte.

Ik peuter aan bandjes, die er anders nooit zitten. Een harig been, waar ik niets van begrijp. Een weerbarstige ruk. Dan draait vader zich om, en slaapt door. Ademloos blijf ik nog even liggen, wriemel mij omhoog. Mijn hart bonst na in mijn keel; hij heeft er niets van gemerkt.

'En nu maken jullie geen ruzie meer, anders krijgen jullie voor je kont,' riep moeder hees-opgewonden uit de winkel, waar zij in afwezigheid van vader de klanten aan het helpen

12