Deze vijandige wereld

Afgunst

'Krijsjen dat je deed...' Terwijl moeder het vertelde, parelden zweetdruppels op haar voorhoofd, alsof zij zich opnieuw geen raad wist met de lastige baby die ik moet zijn geweest. 'Het begon al in de tram. Ik dacht: er zit een veiligheidspeld los van zijn luier, of hij heeft een vlooi. Maar in de trein zag ik dat het niet zo was. Ik schaamde me dood voor de mensen in de volle, afgesloten coupé. Zelfs in Arnhem, bij opa en opoe, gilde je nog. Je kreeg er een blauwe kop van, en opa liet de dokter komen. Die zei alleen: "Dat kind mankeert niets," en smakte de deur achter zich toe. Niemand deed die nacht een oog dicht. Eten wou je ook al niet. Alles spuugde je uit, en je begon te trappen als ik je handen vast wilde houden om de pap in je mond te gieten. Zelfs opa, die gek op kinderen was en tegen Saartje altijd "Saartje gebakken botje" zei, werd er sjagrijnig van en verweet me: "Het is jouw schuld, jij verwent dat kind veel te veel." De volgende ochtend nog ben ik weer met je naar Amsterdam gegaan. Thuis legde ik je in onze bedstee. Je was op slag stil. Je lachte.'

Ik tuur in het halfduister naar Saartje, twee jaar ouder dan ik, maar minder donker van haar. Zij is op de grote pot gaan zitten en piest uit haar gat, het straaltje hoor je kletteren. 'Moe,' roept ze als ze weer opstaat, 'Salie houdt me uit de slaap.' Nu bukt moe zich over mij heen. 'Stout kind,' moppert

li