Schimmenspel (filmdagboek)

van boeken heb ik altijd gehouden en het geeft ook enige bevrediging voor de gevangenen de boeken te mogen uitzoeken. Misschien grijp ik wel eens te hoog, soms misschien niet hoog genoeg, maar dat zal wel blijken uit klachten die er al dan niet komen. In mijn cel heb ik nu een partij boeken, die ik aan de bewaarders moet geven wanneer er 's avonds nieuwe gevangenen binnenkomen, een enkel keertje laten ze me de boeken zelf brengen.

Soms komt zo'n bewaarder, 's avonds na afloop van zijn dienst, in mijn cel boeken lenen, ook een oude bewaarder, een goedhartige mopperaar die me aan mijn grootvader herinnert. Hij had me al tevoren gevraagd wat voor hem uit te zoeken, en ze voor hem in een krant te pakken.

Ik kon de verleiding niet weerstaan, er ook een missaaltje bij te doen, waarvan er stapels in mijn cel liggen, voor elke gevangene die zich katholiek noemt een. Toen hij later de boeken terugbracht, ook in een krant, zat het missaaltje er weer bij. De ouwe baas had niets gezegd, me alleen even aangekeken.

Het was gelukkig niet alleen kommer en smart in die dagen.

Binnen de muren van de gevangenis was ik zelfs een beetje 'vrij man', zo moest ik op vrijdag de kerkeblaadjes brengen naar de cellen van gelovigen, en voelde me een halve Jehova's getuige...

2 mei Ben i mei nergens naartoe geweest. Was nog moe van eergisteren, de opnamen in het Huis van Bewaring, en de beslissing om mee te gaan naar Parijs. Nee, het overtuigt me toch niet, in de trein alles naarboven te halen wat ik aan kritiek in de loop van de jaren heb opgepot, en dan bij aankomst in Parijs te zeggen: ik doe het niet. Voor zover het echt is, betekent een dergelijke houding, met een maagbloeding aan te komen, en als het niet echt is komt het ook niet echt over. Totnutoe zijn de opnamen geslaagd omdat ik eenvoudig mezelf kon zijn, niet een rol behoefde te spelen. Ik moet er nog eens over nadenken. Het beroerde is dat ik Rudolf niet wil teleurstellen. Hij heeft het toch al moeilijk genoeg met me, nu ik steeds problemen opwerp die hij maar moet zien op te lossen.

Heb gisteravond gekeken naar een tv-forum, waarin Wim Kok en Den Uyl zaten, naast de schrijver-uitgever Geert van Oorschot, die ik me van vroeger herinner, uit de tijd van de osp*. Hij heeft, ik was 16 jaar, een keer in Lunteren gesproken, was de radicaalste van allemaal.

60