Schimmenspel (filmdagboek)

genoeg gebeurd als je het plaatst in de dageraad der volksbevrijding. Je hebt ermee kunnen vliegen als een hoogvlieger, tot aan je breuk met de beweging. Als een hoogvlieger? Was ik een hoogvlieger?

12 februari, vrijdag Was gistermiddag naar de huisarts. Het blijkt dat ik een maagzweertje heb. In 1974 moest ik er zes weken mee rusten. Nu zijn er medicijnen, Tagamet, die je op de been houden, al moet ik het met werken iets rustiger aan doen. Het is wel een hele kopzorg, uitgerekend op het ogenblik dat ik aan de film ga beginnen. Het is net als een land in oorlog, dat al bij de start de levensmiddelen moet distribueren. Maar waarom die vergelijking met een oorlog? Is het zo erg? Ik vertelde mijn huisarts van de film; hij vond het niet bezwaarlijk. Hij kent mij pas kort als patiënt, en heeft er geen idee van wat voor angsten de film bij mij oproept. In elk geval verstrekte hij me een alibi, mijn rol als filmster te aanvaarden, en dat was al heel wat.

Ook de cardioloog verleende Bep toestemming, er aan mee te werken. 'U hoort er ook bij,' zei hij heel lief en wijs, 'ja hoor, doet u het maar.' Dat is fijn.

Intussen heb ik vannacht zo slecht, zo gespannen geslapen, dat Bep om half 2 is opgestaan om in haar werkkamertje te gaan slapen. Als die filmgeschiedenis maar niet te veel spanningen oproept, ook voor haar.

Natuurlijk ook weer gedroomd. Ik groef een diepe kuil en gooide er stenen in. Ballast?

13 februari Gisteravond waren Bep en ik naar Robert Long en... waarom weet ik zijn naam nu niet...? Leen Jongewaard. Mijn gedachten werden voornamelijk in beslag genomen door de vraag, wat ik moest doen met betrekking tot de film. Eens, nu twintig jaar geleden, moest ik mijn reis naar een zitting van het iec waar ook Michel aan deelnam duur betalen. Ik wilde tot geen prijs meer lid worden van het Internationaal Secretariaat, dat zou vergaderen zonder Michel, die zich in Algerije bevond. Met verenigde krachten van Michel en Hélène werd ik zo onder druk gezet, dat ik naar mijn gevoel capituleerde, door de knieën ging. Maar van de eerste de beste is-zitting (zeg liever: de eerste de slechtste) kwam ik terug met longontsteking, die nog eens terugkwam. Ik reageer altijd sterk lichamelijk op psychische problemen, en die longontsteking verschafte me in elk geval het 'excuus' om me uit de leiding terug te trekken. Voorlopig, dacht ik toen, maar het

24