Schimmenspel (filmdagboek)

was voor altijd. Zou mijn maagzweer een zelfde betekenis hebben? Als excuus om niet naar Parijs te kunnen voor de film?

Gelukkig wisten Robert Long en Leen Jongewaard me zo te boeien, en soms te ontroeren, dat ik na een half uur mijn muizenissen vergat, en me voor ze openstelde.

Vannacht heb ik voor het eerst goed geslapen, en gedroomd. Gedroomd van Bep, die (was het op een schip?) aan het vrijen was, niet alleen met mij, maar ook andere mannen toestond haar te kriebelen. Arme Bep, de trouwste van alle getrouwen.

Daarna droomde ik dat De Gaulle mij te kennen gaf, dat ik mij waardig moest gedragen. Ik had gepoept en kon het closetpapier niet kwijt, zodat ik ermee liep te leuren op een onhandige manier. Hij zag het en zei dat een man van allure zich door zulke kleinigheden niet uit de houding mag laten brengen. Waarom toch De Gaulle? Michel heeft me eens verzekerd dat hij iemand van allure was, met een grote cultuur, en niet blind voor de ontwikkelingen van deze tijd, zozeer zelfs dat hij het kapitalisme niet als einddoel van de geschiedenis zag, 'doel' tussen aanhalingstekens, en zich een meer sociale periode voor de mensheid voorstelde.

Toen De Gaulle in 1958 in Frankrijk aan de macht kwam, moesten Michel en Hélène zich evenwel in Amsterdam vestigen. Toen is onze nauwe samenwerking begonnen.

De Gaulle, the goal, het doel. Is de film een doelpunt? Een stukje overwinning?

Door alle aarzelingen heen durf ik de film wel aan. Rudolf van den Berg is een betrouwbare, begaafde jongen, al vind ik het griezelig dat hij zo verschrikkelijk tegen mij opkijkt. Dat herinnert me aan mijn houding tegenover Michel. En aan een brief van Trotski aan André Breton*, die de Russische revolutionair verafgoodde, iets waar Trotski hem voor waarschuwde, dat kon nooit goed aflopen.

Intussen vraag ik me af, met al die gaullistische onzin: is het me in de bol geslagen? Het is best mogelijk. We lijden allemaal op zijn tijd aan hoogmoedswaanzin, of liever: aan het uitleven van jeugdfanta-sieën, en wat ben ik beter dan een ander mens?

Geen wonder dat ik me ontzettend onrustig voel de laatste tijd. En dan troost ik mezelf met zulke wijsheden als: onrust is de basis voor elke vernieuwing, of persoonlijke verdieping.

Intussen doe ik het in mijn broek van angst. Vandaar waarschijnlijk het closetpapier in mijn droom, dat als een slinger achter mij aan-wapperde.

25