Schimmenspel (filmdagboek)

Blijft de vraag of ik er het talent voor bezit, op het witte doek rond te dartelen, figuurlijk althans, want mijn lopen lijkt meer op hinken sinds een dubbele beenbreuk in 1958, toen Michel en zijn vrouw Hélène kort tevoren naar Nederland waren gekomen, op de vlucht voor De Gaulle, en in vol vertrouwen op mijn persoontje dat ze niet in de steek zou laten, en dat ze het kontakt met de in Duitsland vertoevende fln-leiding* zou vergemakkelijken. In het ziekenhuis werden toen grootse plannen gesmeed, en de latere Algerijnse minister Mohammed Harbi, met Ben Bella door Boumédienne gearresteerd en nu weer vrij, zette zelfs zijn handtekening op mijn gipsbeen.

Hoe dan ook, sindsdien ben ik een hinkepoot, wat mij weer aan de uitspraak van Freud herinnert, dat als je niet naar je doel kan vliegen, je er naartoe moet hinken.

Het slaat wel zo'n beetje op mij, want van een hoogvlieger ben ik een hinkepoot geworden. Figuurlijk en letterlijk.

Als je iets gaat ondernemen, vind je in het leven altijd wel een 'kontje' om je te ondersteunen, en zo herinnerde ik mij een Ror-schach-test die mij onthulde, ambi-equaal te zijn. Het betekende dat ik even sterk naarbinnen als naarbuiten ben gericht, een eigenschap van slechts twee percent der mensen, de zogenaamd hoogbegaafden, in een dagboek mag je wel opscheppen.

Het betekende, dat ik de gaven bezat om aan een film mee te werken, al dateert de test uit 1944, en is er sindsdien heel wat gebeurt om ook uit mijn persoontje iets anders te kneden.

In elk geval is er in mijn leven genoeg voorgevallen om tegen mezelf te zeggen: volg slechts je herinnering, dan hoef je geen 'rol' te spelen.

'Slechts?' Het zal me heel wat pijn in mijn buik veroorzaken. Pijn in mijn buik, het roept mijn jeugd in herinnering. Als ik op school moeilijkheden had, als kereltje van vijf jaar en ouder, kreeg ik pijn in mijn buik, zo verschrikkelijk dat ik me met mijn handen op mijn pens voortsleepte om in beweging te blijven. Zoiets als de boze wolf in het sprookje Roodkapje, nadat er stenen in zijn buik waren genaaid.

Een buik weet trouwens wat. Mijn vader had altijd last van maagbranding, maagzuur, zodat er in huis meestal wel zuiveringzout zwierf, of een ander hulpmiddeltje, desnoods warme melk die mij deed griezelen. Later overvielen mij soortgelijke narigheden. Totdat de dokter tegen me zei: 'Je moet je eten goed kauwen.'

Plichtsgetrouw als ik ben werd het eten in mijn mond tot een brij, zo kleverig en kleiig als alleen een orang oetan in Artis kan voortbrengen die de bal in zijn grote hand de wereld laat zien. Daarvoor was veel tijd

16