Brand in Mokum

kwam de tube met reumasmeersel te voorschijn. Zij stroopte haar jurk op, haar broek omlaag, en smeerde de bezeerde plaats in. Meestal vroeg ze het aan Jules. Die kon zijn handen nooit thuis houden. Mannen zijn allemaal hetzelfde. Jeltje strompelde weer naar de huiskamer en strekte zich voorzichtig uit op de divan. Zalig warm werd die plek. Ontspannen sloot zij een ogenblik haar ogen. Nu was zij zelf een kneusje. Zij glimlachte. Mannen zijn zo kleinzerig. Als ze een keer pijn in hun buik hebben denken ze dat ze doodgaan. Zij moest Jules zo gauw mogelijk vertellen, hoe die lijst op zolder was terechtgekomen. De advocaat van wie hij was mocht in geen geval veroordeeld worden. Zodra Jules uit het ziekenhuis kwam moest hij naar hem toegaan om hem haar dagboek te overhandigen. Dan kon hij zien dat Jules er niets mee te maken had gehad, en hij zou het aan de rechtbank kunnen tonen om zijn onschuld te bewijzen. In haar opwinding rolde zij van het divanbed, bleef slapend op de grond liggen. Toen stond zij voor Dirkje, die haar wilde tegenhouden om zich naar Jules in het ziekenhuis te begeven, omdat zij zich vast en zeker had voorgenomen, zelf bij hem op bezoek te gaan. Zij zou die tortelduifjes eens uit elkaar halen. Als mensen zo lang met elkaar getrouwd waren werd hun huwelijk immers een sleur. Je moest eens opletten hoe Jeltje Jules achter zijn gat aanliep, misselijk werd ze ervan. Lust je nog een boterhammetje? Heb je je schoenen wel gepoetst? Vergeet je appeltje niet. Altijd zei ze mannetje tegen hem, of liefje. Twee volwassen mensen. Kinderen waren het. Als zij zich over Jules ont

98