Brand in Mokum

het mis, ze waarschuwden de politie, en daarom zitten we hier. Maar met jullie hebben we niets te maken. Schorem,' zei de man driftig, en spoog op de grond.

Het duizelde Jules. Kneusjes, zelfkneusjes, antikneusjes, wat had dat te betekenen? De lijst, mompelde hij. De bewaarder in de gang hield een lijst in zijn hand en verzocht Jules mee naar het paleis van justitie te gaan omdat hij wilde protesteren tegen het voorarrest. 'Dertig dagen halen,' zei de man. Hij sleurde Jules de trappen op naar de eerste verdieping waar zij nooit mochten komen omdat daar de vrouwenafdeling was. Achter matglas zag je de vrouwen op de gang bezig met schrobben en boenen; zodra de bewaarder aanbelde, fladderden zij als vleermuizen naar hun cellen.

Een gezette vrouw met rond gezicht en dikke bril-leglazen voor verbaasd kijkende grijze ogen, moest voorin naast de chauffeur zitten. 'Ze heeft haar twee kleine kinderen vermoord,' fluisterde een andere vrouw, die naast Jules achter in de auto plaats moest nemen, tegenover een parketwacht. Deze stak een sigaret op, en ofschoon roken voor de gevangenen niet was toegestaan, zei de vrouw naast Jules: 'Wij kunnen ook wel een saffie nemen, hè?' stak haar hand tussen haar open blouse en haalde tussen haar borsten twee gedraaide sigaretten te voorschijn, waarvan ze er Jules een aanbood. 'Tippelen zeker?' vroeg de wacht. Zij had de rook diep in haar longen gezogen en knikte.

Toen werd Jules afzonderlijk naar een lange, smal-

94