Brand in Mokum

besteel geen kleine mensen meer. Als ik dan toch moet pikken om in leven te blijven, ga ik het bij de grote jongens halen. Toen ik een keer wilde vluchten hebben ze me in mijn knie geschoten, mijn been moest worden afgezet. Met het kunstbeen is het me ook een keer gelukt, en sindsdien...'

Nog voor hij kon uitspreken, werd hij opzij geduwd door een ander, mager als de meesten, bleek als de meesten, tussen de twintig en dertig, als de meesten.

'Ik ben timmerman van mijn vak,' zei hij tegen Jules, 'en als er een betere wereld komt wil ik best voor mijn brood werken. Maar nou...' hij spuugde op de grond. 'Het gekste is dat ik niet meer buiten de spanning kan. Het is rottig voor mijn vrouw dat ik steeds een tijdje van huis ben. Weet je, ik kan niet meer zonder de zenuwen van het inbreken. Dat is de fijnste gewaarwording die ik ken. Het zweet op je voorhoofd, trillen in je knieën, stilstaan en luisteren, denken dat je een trap hoort kraken. Ik ben pas vóór geweest, volgende week hoor ik mijn vonnis. De rechters, ze snappen er niks van. Een zei tegen me dat ik een lafaard was omdat ik 's nachts uit stelen ging in plaats van overdag. Hij dacht zeker...'

Ook de timmerman kon niet ten einde spreken, omdat een ander hem toebeet: 'Hou jij je kaken nou eens op elkaar. Mag ik ook eens wat zeggen? Zie je mij?' en hij sloeg zich op zijn borst: 'Ik had allang vrij kunnen zijn, ze wouen me er een tijdje voorwaardelijk bij geven, maar ik zei tegen de president dat hij mijn portie maar aan fikkie moest geven. Voorwaar-

89