Brand in Mokum

Jules kreeg het er benauwd van, toen hij de ene gevangene na de andere zijn beklag hoorde doen. Zelfkneusjes zijn we, hadden ze gezongen, cynisch, maar met een bittere ernst, beter dan wie ook wisten ze immers hoezeer ze zichzelf in de eerste plaats te pakken hadden. Opgesloten in dit duistere huis, in cellen met matglazen, ondoorzichtige ramen, waar alle door de wet uitgevaardigde hygiënische voorschriften voor de bewoonbaarverklaring van huizen met voeten werden getreden, geen stromend water, geen watercloset... En straks, als ze vrijkwamen, met de vinger nagewezen als melaatsen, zodat hun ziel werkelijk de smet met zich bleef meedragen eens te hebben gezeten.

De man, die Jules had aangeklampt, vroeg opnieuw zijn aandacht. 'Kijk naar hem,' zei hij, en wees naar een hinkende man. 'Vertel jij je story eens, Loetje.' 'Weet je dat hij elke avond voor het slapen gaan zijn kunstbeen bij de bewaarder moet inleveren, zo bang zijn ze dat hij zal vluchten?'

De man, netjes gekleed als was hij van een zondagswandeling de cel binnengestapt, knikte.

'Als de grote baas je viereneenhalf jaar geeft, leer je wel aan je kuierlatten te trekken. Je denkt zeker, dat ik een moord gepleegd heb hè, een zware douw, vind je niet? Ik had ingebroken in een kasteel bij miljonairs, oude schilderijen gestolen, maar je weet, aan de rijkelui mag je niet komen. Toen ik verzekeringsagent was leerden ze me alle trucjes om arme bliksems het geld uit de zak te troggelen. Ik werd kotsmisselijk van mezelf, en op een goeie dag dacht ik: ik

88