Brand in Mokum

hadden wat afgelachen samen. Een keer moest ze bij de baas komen omdat ze in één week twee maal een pond soda van tweeëneenhalve cent op de onkosten-nota had gezet, in de tijd van de grote schoonmaak. Bazen zijn net zo gek als gewone mensen, en meestal gieriger. Elk mens zoekt een beetje veiligheid in het leven, maar dat maakt de rijke mensen juist zo gevaarlijk, want zij hebben veel meer nodig om zich veilig te voelen dan een arme bliksem, en veel meer middelen tot hun beschikking om hun veiligheid veilig te stellen. Zo fantaseerde ze vaak, in haar eentje, volgens Jules was het dommepraat. Wat wilde ze ook weer van Sjaan? Zij kon het zich niet zo gauw herinneren. Jules beweerde dat je dan je gedachten de vrije loop moest laten, dat het dan vanzelf wel weer kwam. Nou ja, waar moest ze het eerst aan denken? Dat Sjaan verschrikkelijk scheel was en daar zelf de spot mee dreef. 'Schelen zijn de mooisten niet, en mooie schelen zijn er niet,' zei ze dan, maar om zichzelf te troosten voegde zij er steevast aan toe, dat ze bij elk kind dat ze had gekregen minder scheel was geworden. Kun je nagaan, tien kotertjes had ze... Haar man stond met lappen op de markt en verdiende niet veel, scharrelde van alles bij elkaar, en ging soms als getuige met een deurwaarder mee, als er beslag werd gelegd, bij een huisuitzetting, enge dingen, vond Jeltje, maar als ze er wat van had gezegd, antwoordde Sjaan prompt: 'Alles liever dan stempelen,' en plotseling wist Jeltje wat ze van haar wilde: haar dagboek moest worden afgestempeld.

Voordat ze naar haar toeging, wilde zij in de uit

7 6