Brand in Mokum

de wereld een poepie laten ruiken, maar ze verweet zichzelf meteen erna dat ze niet moest zwelgen in grote woorden en tot daden moest overgaan. Ongemerkt spuugde zij in haar handen, iets wat zij Jules altijd verweet, liep in gedachten naar zijn bureautje. Ze bleef ervoor staan zonder te weten waarom, trok spelenderwijs de onderste la open en vond een leeg schrift. Ineens wist zij het, zij moest een dagboek aanleggen en er alles, woord voor woord, in opschrijven. Ijverig noteerde zij elk detail van het gebeurde, las tevreden het relaas nog eens over. Daar was geen speld tussen te krijgen. Zij schrok evenwel bij de gedachte dat zij er ooit gebruik van zou moeten maken. Haar handschrift was bijna onleesbaar, omdat zij links was maar rechts had leren schrijven, en omdat zij te driftig was om er rustig voor te gaan zitten. Erger nog was dat zij niet precies wist wanneer het een d of een t moest zijn. Was Jules er maar, hem vroeg ze het altijd, en dan schertste hij: Tegenwoordige Tijd, zet er dus een teetje achter. Of Doorgedraaide tijd, een deetje. Als Jules haar iets uitlegde begreep ze alles, alleen het vervelende was dat ze het de volgende dag alweer vergeten was. Stel je voor dat de rechters het boekje zouden moeten lezen. Met een zo slecht handschrift en met al die taalfouten zouden ze vast niet geloven dat zij de waarheid had opgeschreven. En toch zouden die twee r-mannen nooit kunnen ontkennen, als zij dag en uur noteerde. Op de fabriek moesten zij altijd een tijdkaart stempelen. Zij zou het aan Sjaan vragen, die er nog werkte. Zij zou het vast en zeker voor haar doen. Zij en Sjaan

75