Brand in Mokum

in koor: 'Bekennen zul je manneke, lood in 't kanne-ke' en trokken hem weer aan zijn armen omhoog om hem een buiteling te laten maken. Om de pijn ervan niet meer te voelen, hield Jules zijn adem in, en besloot ten einde raad te gaan roepen, dan durfden ze hem niets meer te doen.

'Jeltje, Jel!' brulde hij zo luid dat hij er zelf van schrok, alsof een geluidsinstallatie in zijn keel was gemonteerd, die bij elke klank piepte en kraakte.

Ineens voelde hij een warme hand op zijn voorhoofd en als door een filter hoorde hij de stem van Jeltje.

Sinds Jules niet meer uit zijn slaap wilde ontwaken en duidelijk sporen van een coma vertoonde, was Jeltje bij hem aan bed blijven zitten, voorover met haar hoofd op de borst van Jules, in de hoop gewaar te worden wat er in hem omging. Zij waren zo lang getrouwd en zo innig met elkaar verbonden, dat zij al zijn gedachten kon raden, en vaak gaf zij hem antwoord op een vraag die hij juist wilde gaan stellen. Zij probeerde uit zijn hijgen, uit het zachtjes bewegen van zijn lippen, een frons van zijn voorhoofd, zijn innerlijke belevenissen af te leiden, want hij mocht er niet in blijven. Zij boog zich over hem heen, legde haar lippen op de zijne en bewoog ze heen en weer alsof zij wilde vragen: 'Vertel het eens, mijn manneke, wat gebeurt er in je?'

'Lood,' lalde hij, en rukte aan het web. De spin had poten die het woord 'verleden' vormden, het gezicht van de buurjongen die niet met hem mocht spelen omdat hij een 'lood' was.

63