Brand in Mokum

zag Jules zichzelf ineens als een acrobaat) e, het kinderspeelgoed van een mannetje aan een draadje tussen twee stokjes opgehangen om bij elke kneep in de stokjes talloze buitelingen te maken. Hij grinnikte erom, tot woede van de politieagenten die dachten dat ze werden uitgelachen, zodat een van de twee hem in zijn baard greep. Gillend liet-ie zich meesleuren. In zijn wanhoop trapte hij om zich heen, en schreeuwde: 'Laat me gaan. Ik heb niets gedaan.'

'Als je niet rustig meegaat krijg je er nog een douw bij,' merkte de kleinste van de twee agenten op, 'maak het jezelf toch niet zo moeilijk. Het is zo al erg genoeg. Eerst lood stelen, en nu dit, weet je wel wat het betekent je te verzetten tegen een ambtenaar in functie?'

Verdrietig keek Jules voor zich uit, zich onrustig afvragend wat dit allemaal te betekenen had. Daar stond Jeltje op de hoek van de straat. Natuurlijk, zij had op hem staan wachten. En zij móésten dat jasje kopen, toevallig was er vandaag een gat in zijn linkermouw gevallen, ineens, alsof de stof al helemaal was vergaan, en hij tastte naar het kousje van een gaslamp dat tussen zijn vingers verfrommelde.

'Blijf daar vanaf,' riep de oudste agent angstig, 'je weet niet wat je doet. Sigareas is beter,' en bij die woorden haalde hij een notitieboekje uit zijn zak, spoot er uit zijn vulpen een flinke druppel inkt op, om er daarna as overheen te strooien.

Jules begreep er niets meer van. Ze wilden een proces-verbaal opmaken. 'En ik heb niet eens bekend.' Onmiddellijk antwoordden de twee agenten

6z