Brand in Mokum

gevraagd. Hij stond voor een lange houten tafel, waarachter officieren in Duits uniform met dolkachtige sabels aan hun zij hem met hun magere, dorre gezichten onverschillig aankeken. Hij wachtte af tot een van hen iets zou zeggen, en ontdekte onderofficier Van Nijenrode. Bij hem kon hij misschien steun vinden. De man deed evenwel net alsof hij met niemand iets te schaften had en bleef als een etalagepop voor zich uit staren. Plotseling bewoog zich in zijn gezicht een ooglid snel heen en weer als wilde het Jules een knipoogje geven. Toen hij hem bleef aanzien was er geen enkele emotie meer waar te nemen.

Jules draaide zich om, wilde vertrekken, werd echter opgehouden door Koert, die hem verweet dat hij suiker in zijn beker melk had gegooid. 'Eten,' zei hij, 'met eten en drinken mag een mens niet knoeien,' en nadat Jules 'het was maar een klontje' stamelde, spuugde Koert op de grond en hijgde dat hij hem nog wel zou krijgen.

'Allemaal het klaplazarus,' dacht Jules, 'ik ga naar huis, naar Jeltje.' Hij greep zijn tas, licht verwonderd over de zwaarte ervan, wilde echter geen seconde langer blijven en sleepte er moeizaam mee door de gang, slingerde hem heen en weer langs zijn lichaam, totdat het gewicht hem meetrok, hij een rondedansje maakte, en zo lachend bij de achterportier aankwam.

'Wat heb je in die tas?' vroeg de portier nieuwsgierig, waarop Jules antwoordde: 'Voor jou een vraag, voor mij een weet' en wilde doorlopen. 'Ho broer, dat gaat zo maar niet,' riep de portier, haastte zich uit zijn kantoortje en ging wijdbeens voor Jules

60