Brand in Mokum

mompelde hij al "Dui..." om plotseling te zwijgen. Hij had zich versproken, begrijp je? Luister je wel naar me? Ja? Waarom hou je dan je ogen dicht? Omdat je moe bent? Je hoeft niets te zeggen, ik zal wel alleen praten, toe maar. Ik heb je nog veel meer te vertellen. Sjoerd doet ook al zo eng. Tegen mij net zo goed. Hij heeft ook op me gesjanst, dat weet je, kwam hij met grammofoonplaten bij me thuis toen ik ziek was, nou ja, eens in de maand. Jij bent zelf getrouwd. Toen er aangebeld werd was ik gauw in bed gekropen. Moet je voor uitkijken. Als Visioen komt voelt hij aan de lakens of je bed warm is. Met een onnozel gezicht. Die trucjes heb ik allang door. Moet hij vroeger opstaan. Maar het was Sjoerd Schilfers. Kan je nagaan. Hij bleef al die tijd aan mijn bed zitten. Die zeikerd. Wat zeg ik? Nou ja, tegenover jou mag ik zulke woorden wel gebruiken, wij zijn zus en broer bij wijze van spreken, jammer genoeg, jij bent ook zo...' - een ogenblik zweeg ze - 'ik zou best eens wat met je willen, ik durf het je nu wel te zeggen, als je uit het ziekenhuis komt, beloof je het me? Waarom zwijg je? Ben je bang dat Jeltje me de ogen uit mijn hoofd krabt als ze het te weten komt? Zo jaloers als de pest? Je moet er natuurlijk niet met haar over spreken...'

Automatisch glimlachte Jules, alsof met touwtjes zijn wangen omhoog werden getrokken. Een gevoel van wanhoop had zich van hem meester gemaakt, en hij wist zeker dat hij zou gaan gillen als ze nog één minuut zo doorging...

48