Brand in Mokum

sommige collega's. Dirkje kon hem zelfs om haar vinger winden, ja, als je rokken aan had...

'Vindt u het niet rot, om controledokter te zijn?' vroeg hij geprikkeld.

'Waarom?'

'Omdat u er niet bent om mensen beter te maken, u moet zien of ze u niet voor de gek houden.'

'En gebeurt dat soms niet?'

'Je hebt toch je huisdokter om te vertellen wanneer je weer aan het werk kan gaan?'

'Deeft zelfdelangen alssiënt.'

'Om hem te genezen,' herhaalde Jules.

Dokter Visioen fronste zijn voorhoofd, zweeg een ogenblik.

'Leve neenmaal niet in idealemaatij. En wij beschermen tiëntook teegpatroon. Geloof niet? Geloof niet?'

Hoofdschuddend vertrok hij, zonder verder iets te zeggen, lachend nagekeken door een zuster, een nieuweling op de zaal, een pittig meisje van een jaar of vijfentwintig, dat zich naar Jules begaf.

'Let op het spatten van het bloed, pas op het kraken van de beentjes,' zei ze tegen hem, pakte hem bij een vinger beet, kraste erin met een mesje, drukte er enige druppels bloed uit om ze in een glazen buisje op te zuigen. 'Smaakt lekker,' spotte ze. Voordat Jules kon antwoorden was ze alweer verdwenen.

Hij wou maar dat hij niet zo moe was. Twee jaar duurde het voordat je een operatie helemaal te boven was, beweerden ze, dan had hij nog wat voor de boeg. Hij fantaseerde dat er een tijd zou komen waar-

4i