Brand in Mokum

komen zeggen toen ze voor een blindedarmontsteking naar het ziekenhuis moest, een kleinigheid, ze was erin gebleven. Aan zulke griezelige dingen mocht ze nu niet denken, afkloppen, en zachtjes tikte ze met de knokkels van haar hand tegen de rand van het ledikant. Plotseling herinnerde zij zich wat Jules had gezegd. Een zuster sjanste op hem. Dat liet ze wel uit haar lijf. Zuster Wietske natuurlijk, met haar vrome gezicht. Ach, ach, onze lieve heer voor, onze lieve heer na, en intussen kon ze met haar vingers niet van Jules afblijven. Ze had heus wel gemerkt dat ze altijd aan hem zat te frunniken, al hield ze zich van de domme. Ze zou Jules goed in de gaten houden. Je kon nooit weten. Zij had haar eigen opvattingen over die dingen, en ze vond een andere man ook wel eens aardig, er waren er heel wat die op haar peesden. Als ze wilde, aan elke vinger van haar hand... Wat is verleiding? Een piemel is een piemel, en een gaatje is een gaatje. Wat je van het vrijen maakt, ligt aan jezelf. Wat betekent een stokje in je onderlijf als het geen deel uitmaakt van de man van wie je houdt? En een ander dan Jules wilde ze nooit, al had ze het beter niet kunnen zeggen, daar kreeg hij maar verbeelding van. Het waren wel gekke gedachten die haar door het hoofd spookten, vond ze, en ze sprak er nooit met iemand over, en toch kwamen ze vanzelf bij haar boven. Zij zou voortaan beter op Jules letten. Hoe ouwer hoe gekker, zeiden ze wel eens, en ze rijmde, zoals het vroeger op haar werk gebeurde: 'Hier slaapt Jan de Wekker.' Je kon nooit weten bij een man, bij het minste geringste sloegen ze op hol. Er waren zelfs

23