Brand in Mokum

de man, die hem verbaasd aankeek. 'Kijk niet zo onnozel, mannetje, denk je soms...' maar hij wilde juist geen sommen maken al was hij daar vroeger goed in geweest. Als je het beste cijfer had moest je de orde handhaven van de bovenmeester, en als je de namen niet opschreef van de jongens die schreeuwden op het ogenblik dat hij binnenkwam, kreeg je zelf straf. Hij keek wel uit. Nooit kwamen de sommen meer uit tegenwoordig, uren zat hij te rekenen om te ontdekken dat hij in het begin een klein foutje had gemaakt. Hij telde mee omdat hij wilde weten wanneer het licht zou overspringen. Angstig keek de man over zijn schouder naar Jules' bewegende lippen, wilde toen het licht groen werd wegracen, maar nu liet Jules zich niet kennen, ging op zijn pedalen staan om hem in te halen en aan zijn bagagedrager vast te grijpen. Het was een ander. Die kerel met zijn aktentas kende hij, van zijn werk. Dat nette pak had hij heus niet voor niets aan. Jules ging achter hem lopen om hem met de vinger na te wijzen. 'Houdt de dief,' riep hij naar stilstaande mensen, die man moesten ze grijpen. Zelf wou hij niemand vragen hoe de kortste weg naar zijn vader liep. Als je door het park ging was je er veel eerder, ofschoon de wijzers op de klok ronddraaiden. Zijn vader vroeg verschrikt waarom hij uren te laat was gekomen. Hij vertelde hem dat hij juist de vlugste weg had gezocht, maar vader antwoordde sarcastisch dat hij altijd alles beter wilde weten. Hij moest hem gunstig stemmen en speelde op zijn mondorgeltje 'in Den Haag daar woont een graaf'. Om hem niet aan het woord te

158