Brand in Mokum

het gebouw. Jules werd weggeroepen. Bij zijn terugkomst verkeerde zijn nieuwe vriend in grote verwarring, met verwilderde ogen, de handen gevouwen gebeden prevelend tot onze lieve heer. Ineens verhieven alle mannen in de conversatiezaal zich om een jongen, niet ouder dan vijftien jaar, boeeee roepend als een koe, weg te jagen, vort, vort, zijn pik uit zijn broek om zich af te trekken, vort, vort, tot hij angstig op de vlucht sloeg, zich voortbewegend als een hen dat de jager vreest. Zij dopten bonen uit lange, verdorde slierten. Een karretje reed langs, voortgetrokken door mensen in een leidsel, ieder in eigen waan-gedachten verzonken, als karrepaarden van de wei, dromend, verstild als liepen zij op de wolken. Een oude vrouw zong met falsetstem:

'Wij zijn het carnaval der triestheid, Carne is vlees, en gevallen zijn wij, De nieten in de mensenloterij...'

In haar rechterhand hield zij de keu van een biljart, biljartballen rolden traag over een groen laken en vielen in een gat. Voor Jules en zijn vriend werd de deur op een kier gezet om op bezoek te gaan bij joden uit de medina, die zich voor hen uitsloofden en bang waren omdat zij van daarginds kwamen, en je kon nooit weten, je kon nooit weten. Iemand in een pofbroek riep dat hij later minister wilde worden en sprak tegen Jules de raadselachtige woorden: 'Ge-sjmad ben ik, ontredderd jij, eens trekt Amerika voorbij.' Op hetzelfde moment ontfutselde een

54