Brand in Mokum

dan hij zichzelf wilde bekennen. Zijn schoonmoeder zat ook in dat kamp.

'Wir gehen nach dem Krieg nicht nach Deutschland zurück,' voegde Kurt eraan toe, terwijl hij op zijn nagels beet. Hij tikte onafgebroken met zijn knuist op tafel. Reina pakte zijn hand en zei: 'Nicht tun. Beneden hebben ze er last van, und sie sind schon so nervös:

Toen richtte zij zich tot Sander. 'Was kann Kurt dort noch beginnen? Zurück nach Landesmann?'

Kurt schrok, zijn voet stootte tegen de tafelpoot.

'Kennste das elfte Gebot? Du sollst als Untertaucher nicht zu viel reden:

Reina antwoordde eerst niet, hield haar voorhoofd in haar hand, mompelde: 'Ach, was:

Het was doodstil geworden in de halfdonkere ruimte, die Sander aan een torenkamer deed denken. Hij keek, zijn arm onder tafel houdend, op zijn polshorloge, tuurde zonder de tijd te kunnen onderscheiden.

'Man wird noch verrücktzei Reina vertwijfeld. 'Ik kan het niet meer verdragen. Zwijgen, zwijgen, zwijgen, op den duur barst ik nog. En met jou praten? De hele dag doen we niet anders. Steeds hetzelfde. Hoe is het mogelijk dat we ooit als onderduikers in Holland, in Amsterdam, op een arbeiderswoning, het einde van de oorlog zouden afwachten, of misschien wel ons eigen einde:

' Verdammtriep Kurt gepijnigd.

Angstig staarde Sander voor zich uit. Zo iets was nooit eerder gebeurd. Kurt was altijd voorkomend

138