Brand in Mokum

alweer als altijd wanneer hij er iets van wilde zeggen, al die jaren langs sinds zij getrouwd waren.

Terwijl hij de warmte van haar aanraking nog na-beleefde, viel Jules zonder overgang in slaap, zoals baby's dit doen na hevig, met hun gehele lichaam te hebben gehuild. Voor zijn ogen toverde zich zijn eigen beeld, in het donker van zijn gesloten oogleden, en hij zag zichzelf parmantig staan met de handen in zijn broekzakken, de buik enigszins vooruit, het groene tweedjasje wijd open, eronder een grijze trui. Hij kon met zijn spitse rossig-blonde baard en sierlijke snor uit een schilderij van Frans Hals zijn gestapt, maar zijn peinzende, bruine ogen, de uitstekende jukbeenderen, de scherpe lijn van zijn neus vertriestten het beeld van zijn uiterlijk. Hij wilde 'dag Jut' zeggen, de spotnaam die zijn vrienden hem hadden gegeven, slikte en poogde, op zijn speekselklieren zuigend, spuug te vormen om zijn mond te bevochtigen. Hij lalde even, hief zijn hoofd op en liet het weer achterover vallen. Toen aaide een natgemaakte zakdoek zachtjes over zijn wangen, zijn voorhoofd, zijn bovenlip, en hij likte er gretig naar om het vocht te proeven. Plotseling herinnerde hij zich dat hij moest worden geopereerd. Hij wilde zich op een zij draaien, om er door een snerpende pijn in zijn onderbuik van te worden weerhouden. Jeltje gebaarde hem dat hij rustig moest blijven liggen. 'Je hoeft echt niet bang te zijn. De operatie is geslaagd.'

Nu wist hij dat hij zoeven nog op de operatiezaal had gelegen, waar hij te vroeg uit de narcose was ontwaakt. Rillend lag hij op de smalle tafel, maar de chi

11