Heden kijkdag

'Het gaat toch juist om de bloemen?'

'Nee, om de bollen.'

Daar snap ik niets van. Je hebt toch bollen voor de bloemen, en niet omgekeerd?

We gaan terug met de Alkmaar Pakketboot.

'Mogen we op het bovendek, meester?' Vragen we aan de man van Ons Huis. Wij rennen al de stalen traptreden op.

'Ik kan borstwaarts om', zeg ik, draai om de ijzeren staaf die kan worden opengeschoven als je de pin eruit trekt om zo op de kade te komen. Het water klotst golvend onder mijn omlaaghangend hoofd voorbij. Je kunt schuimkoppen zien, maar ik ga gauw weer staan, als je erin duvelt ben je nog niet jarig.

'Hé, smousie', zegt een jongen die erbij staat, 'wat heb jij een lef.'

Ik word plotseling heel stil, alsof ik geen adem meer kan halen, net als wanneer je met een smak op je buik valt. Ineens begin ik woedend te brullen, maar het is niet echt, ik ben alleen maar vreselijk verdrietig. Ik wou dat ik echt driftig kon zijn, jaagt het door mij heen, wor-het-dan, wor-het-dan, en ik maai met mijn armen als de wieken van een molen.

'Ze vechten, meester', hoor ik Zwaantje naar beneden roepen. Plotseling staat hij achter ons en rukt ons uit elkaar.

'Hij heeft hem uitgescholden, meester', zegt Zwaantje. Dat vind ik lief van haar.

'Vooruit jij.' Hij geeft de jongen een duw, zodat hij valt.

'Maar jij, jij moet je die dingen niet zo aantrekken', zegt hij tegen mij en pakt me bij mijn schouder. 'Kom, vooruit, het is vandaag een dag om te lachen. Lach die jongen nou eens hartelijk uit. Toe dan? Lach dan?'

85