Heden kijkdag

op het ogenblik, nu kan ik niet naar de tandarts. Probeer het eens in het Binnengasthuis, zegt vader, misschien trekken ze hem daar. Ik ga er speciaal naar toe, naar de eerste hulp. Jodium doen ze erop, dat is alles. 'Je moet ermee naar de tandarts', zegt de dokter.

Ik spoel met kamille en neem een aspirientje. Het is nog dag. 'Ga maar zolang op de divan slapen', vindt moeder, en ik val echt in slaap. Gelukkig, nu is de kiespijn over, het is een heel dood gevoel.

Hoor ik moeder praten, met tante Lientje? Net doen of ik nog slaap. Tante beklaagt zich. Oom Simon is zo'n egoïst. Nooit denkt hij aan haar, ja toch, een keer heeft hij bonbons meegenomen. Voorzichtig ademhalen, anders horen ze dat ik wakker ben. Door de kiertjes van mijn ogen kan ik ze zien. Gauw dichtdoen, ze mogen het niet merken.

Heeft moeder het nu over vader? In de Jordaan was hij nooit thuis. Zij moest tegelijk op de winkel en op de kinderen passen. Een keer werd ze plotseling heel koud, midden in de zaak, en toen kreeg ze een miskraam. Ze had de vrucht - dat zei ze, alsof het een appel was - in een jampotje gedaan. Van de dokter moest ze ermee naar het ziekenhuis. Daar heeft een professor erin gesneden, er stonden een heleboel studenten omheen.

'En Salie?'

Ik voel dat moeder naar mij kijkt. Ik houd mijn mond een klein beetje open, dat is echter bij slapen.

'Salie is bijna gestikt bij de geboorte.'

Nee toch? Daar schrik ik van. Niets laten merken.

'De navelstreng zat om zijn nek gedraaid. Dat kwam omdat ik steeds boven mijn hoofd moest tillen, in de stelling.'

Heeft ze in de gaten dat ik wakker ben? Ze praat nu

70