Heden kijkdag

van de pijpen te lang waren. Om hem te verrassen heeft zijn vrouw, toen hij naar bed was en al sliep, de pijpen een pietsie korter gemaakt. Daar wisten de anderen niets van. En zo hadden zijn drie dochters, om de beurt zonder het aan elkaar te vertellen, hetzelfde gedaan, zodat er een zwembroekje overbleef.

Nu moeten we blij zijn vanwege het feest, want dit is toch het feest? Of is het anders? Ik weet het niet. Ik heb er wel naar verlangd, en erop gerekend dat het veel gezelliger zou zijn dan de vrijdagavond met zijn nasj, of een verjaardag, wanneer je een cadeautje kreeg en een taartje. Taart? Ja, taart is er ook. Een grote, van Kater, de banketbakker van het Zonneplein, een jehoede die met een sjikse getrouwd is en eigenlijk niet meetelt. Als die hun koperen bruiloft vieren kunnen ze niet eens de trouwakte laten zien, die de familie nu zit te bewonderen, sierlijk ingevuld en ondertekend door rebbe Wagenaar.

Rebbe Wagenaar is zelfs opperrabijn. Vlak dat niet uit. Vader en moeder hebben het verhaal al vaak verteld. Dat heeft vader zo gedaan vanwege opa en opoe uit Arnhem, die allang dood zijn, maar die vroom zijn geweest. Je moet veel doen voor je vader en moeder. Hun kinderen zijn naar ze genoemd. Ik heet naar opa uit Arnhem, Maurits naar opa en Saartje naar opoe uit de Foeliedwarsstraat.

Twaalfeneenhalf jaar. Saartje is nu elf, en een jaar na hun huwelijk geboren. Ik weer twee jaar later en Maurits anderhalf jaar na mij. Dan deed je het met elkaar, als je een kind wilde hebben. Ik moet niet zitten dromen. Het is feest, en dan ben je toch zeker blij ? Het is een koperen bruiloft, en daar moet ik elke minuut van onthouden, om ervan te kunnen nagenieten. Maar

62